Het is alweer 11 jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker heb gekregen. Tijdens mijn ziekteperiode en erna heb ik samen met Stijn gepraat over hoe hij zich heeft gevoeld. Daar is het boek Mama uit ontstaan.

Een waardevolle aanvulling zijn lotgenoten. Eerlijk gezegd vond ik dat altijd een stom woord. Het riep bij mij het beeld op van een groep mensen die alleen maar klagen en huilen over hun ziekte. Maar dat was een vooroordeel.

Ik begon een podcast, Koekjes, Koffie en Kanker. Waarom deze naam? Omdat tijdens een lekker warm kopje koffie met iets lekkers erbij meestal de mooiste gesprekken ontstaan.

En dit is een ontzettend mooi moment voor me. Dat is het moment waar ik een andere rol krijg. Van kankerpatiënt naar kraamvrouw.

Voor de chemotherapie begon, werd mij gevraagd of ik nog een kinderwens had. Ik had echt geen idee. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Ik was net geopereerd, ik moest een zwaar behandeltraject in. Om later nog een keus te hebben, heb ik eicellen laten invriezen. Maar ik heb ze niet nodig gehad. Echt een wonder!

“Wees blij dat je er nog bent,” zeggen ze. Ik vind het lastig uit te leggen, maar mijn biologische klok doet het nog steeds. Ik heb dan wel kanker gekregen, maar ik weiger om die ziekte me mijn droom van een groot gezin te laten ontnemen.

Vijf dagen later zaten Wouter en ik weer in de wachtkamer van de mammapoli, nog steeds zorgeloos. We werden naar binnen geroepen en terwijl we richting de kamer liepen, passeerden we een groepje artsen. Ze stopten met praten en keken me allemaal aan met een blik vol medelijden.

Op dat moment ging er van alles door me heen. In gedachten heb ik mijzelf al diverse keren begraven. Mijn grootste zorgen gingen uit naar mijn zoontje Thijs. Hij heeft zijn moeder hard nodig. Ik zou alles doen om hem te zien opgroeien, om er voor hem te kunnen zijn. Kinderen maken sterk, maar ook ontzettend kwetsbaar.

Door de anti-hormoonkuur kwam ik vervroegd in de overgang, met bijbehorende klachten: nachtzweten, gewrichtspijn, slappe banden in mijn bekken, opvliegers, slapeloosheid, obstipatie. Klachten die gewoonlijk niet bij mijn leeftijd passen. Mensen kijken me vreemd aan als ik begin te puffen en zweten in een warenhuis.

Omdat ik 31 jaar was ten tijde van de diagnose, is er erfelijkheidsonderzoek gedaan. Ik bleek erfelijk belast met het BRCA2-gen. De genmutatie komt van mijn vaders kant. Dat betekent dat mijn eierstokken rond mijn veertigste verwijderd zullen worden en dat ik waarschijnlijk mijn rechterborst ook nog zal laten opereren. Ik weet nog niet of ik nog kinderen kan krijgen.