De verkoopster vond echt absoluut van niet en drong een klein beetje aan op koop. Uiteindelijk besloot ik maar te vertellen dat ik twijfelde omdat ik over een paar weken een borstamputatie moest ondergaan en niet zeker wist of de hemdjes daarna nog steeds mooi zouden staan.

Ik ben blij met mijn lijf. Eén borst minder maakt mij niet minder vrouw. Ik heb wel last van een dikkere arm, hiervoor loop ik bij de fysiotherapeut.

Vijf jaar geleden heb ik als onderdeel van de behandelingen een eenzijdige amputatie gehad. Ik ben weer heel trots op mijn decolleté en kan weer een leuke bikini kopen. Niet dat ik in een speciaalzaak moet kiezen uit twee modellen die het nét niet zijn.

Inmiddels heb ik twee keer per week fysiotherapie van een gespecialiseerde oedeemtherapeut. Dat helpt om mijn arm beter te kunnen bewegen

Ik kleedde me in het donker uit, wilde me niet laten zien, ging eerder naar bed en deed dan alsof ik sliep. Ook voor mijn partner was het moeilijk. Hij was lief, erg voorzichtig, bang om mij pijn te doen.

Mijn kinderen kwamen niet meer bij natuurlijk, en hebben de hele ochtend in het zwembad geroepen dat ze mijn borst nog een keer een scheet wilde laten maken. Inmiddels ben ik een jaar verder, en mijn kinderen vragen nog steeds regelmatig wanneer ik die scheetborst weer eens in doe.

Wanneer je een borstsparende operatie of een borstamputatie hebt ondergaan, ontstaat er littekenweefsel. Dit weefsel verkleeft snel. Je moet het eigenlijk zien als een laag hele dunne velletjes papier die aan elkaar kleven omdat er geen vocht meer tussen kan. Die verkleving kan kort na de operatie ontstaan, maar ook pas jaren daarna.

Natuurlijk huilen we af en toe. Toen de kanker terugkwam had ik nog alle moed, maar dat het daarna was uitgezaaid, ja, dat was een enorme klap. Dan brandt je kaarsje niet zo zeker.

Voor de chemotherapie begon, werd mij gevraagd of ik nog een kinderwens had. Ik had echt geen idee. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Ik was net geopereerd, ik moest een zwaar behandeltraject in. Om later nog een keus te hebben, heb ik eicellen laten invriezen. Maar ik heb ze niet nodig gehad. Echt een wonder!

Na deze zware periode ben ik op 20 augustus 2011 alsnog met mijn man Richard getrouwd. Hij is een hele lieve man die ik voor geen goud zou willen missen. Hij is er altijd voor mij geweest en nog steeds, ondanks dat er veel van ons is afgepakt.

Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.

Veel borstkankerpatiënten doen mee aan klinische studies in het belang van toekomstige patiënten met borstkanker. Dat is essentieel om vooruitgang te boeken in de strijd tegen borstkanker.

We hebben besloten om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen toen mijn moeder in 2012 en mijn zusje in 2013 ook borstkanker kregen. Mijn moeder en zusje zijn net als ik drager. Mijn oudere zus wil het niet laten testen. Dat respecteren wij.

Bij vrouwen onder de 60 jaar met dit type borstkanker, blijkt bij 10-15%  van deze vrouwen een BRCA1-genmutatie voor te komen. Dit is een reden om bij deze vrouwen een verwijzing naar een klinisch geneticus te adviseren.

Ik laat mijn vrouwelijkheid niet bepalen door mijn borsten. Ik mis ze niet. Terwijl ik een grote cupmaat had en altijd enorm blij ben geweest met mijn borsten. Maar ik zie mijn kinderen liever opgroeien dan dat ik in bikini loop.

Ik moest gaan nadenken over wat ik met mijn borsten wilde: preventief verwijderen of iedere zes maanden onderzoeken, met alle stress en spanning. Mijn borsten zijn twee “tikkende tijdbommen”, zo voelde het voor mij.

Aan vrouwen die borstkanker hebben gehad, hoeft een zwangerschap niet afgeraden te worden. Zover nu bekend, zijn er geen aanwijzingen dat de kans op terugkeer van de ziekte of het ontstaan van een nieuwe borstkanker groter wordt door een zwangerschap.

“Wees blij dat je er nog bent,” zeggen ze. Ik vind het lastig uit te leggen, maar mijn biologische klok doet het nog steeds. Ik heb dan wel kanker gekregen, maar ik weiger om die ziekte me mijn droom van een groot gezin te laten ontnemen.

Vijf dagen later zaten Wouter en ik weer in de wachtkamer van de mammapoli, nog steeds zorgeloos. We werden naar binnen geroepen en terwijl we richting de kamer liepen, passeerden we een groepje artsen. Ze stopten met praten en keken me allemaal aan met een blik vol medelijden.

Op dat moment ging er van alles door me heen. In gedachten heb ik mijzelf al diverse keren begraven. Mijn grootste zorgen gingen uit naar mijn zoontje Thijs. Hij heeft zijn moeder hard nodig. Ik zou alles doen om hem te zien opgroeien, om er voor hem te kunnen zijn. Kinderen maken sterk, maar ook ontzettend kwetsbaar.