Ik heb zelf nooit woede gevoeld, alleen verdriet

“Maar ik heb zelf nooit woede gevoeld, alleen verdriet, puur verdriet.”

— Moeder van Nicoline

‘In vier jaar tijd heeft Nicoline veertig jaar geleefd. Ze is in die korte tijd heel wijs geworden. Ze staat nog volop in het leven en maakt zich nog om van alles druk. Dat is totaal in tegenstelling tot veel andere mensen die met de dood te maken krijgen. Die trekken zich langzaam steeds verder terug. Het lijkt erop dat Nicoline zich juist meer het leven in beweegt. Ik denk dat haar ziekte een soort doorbraak heeft veroorzaakt, waardoor ze oude patronen van zich af heeft kunnen werpen. Ze heeft een soort alles-of-niets-houding gekregen: ik haal alles uit het leven wat ik er uit kán en wíl halen. In het verleden heeft ze zich denk ik te veel laten leiden door angsten die er misschien niet eens hoeven te zijn. Dit is haar nieuwe jasje en het past haar goed.

Iedereen in haar omgeving betrekt ze in haar wel en wee, op een positieve manier. Mensen worden betrokken, maar Nicoline maakt het ook heel erg makkelijk om over haar ziekte te praten. Ze zal niet zo snel zeggen: “Nu even niet”. Natuurlijk heeft ze het soms moeilijk. Haar begrafenis regelen, dat vindt ze nog steeds heel lastig. Ze hangt nog heel erg aan het leven.

Ze krijgt energie uit de groei van andere mensen, omdat ze ervaren heeft dat haar eigen groei haar ook goed heeft gedaan. Gaandeweg is ze tot de conclusie gekomen dat ze het wel aan kan. Daarom was werken voor Make-A-Wish zo belangrijk voor haar: ze zag dat ze niet de enige was en ze kon tegelijkertijd het verschil voor die kinderen maken.’

Sterker

‘Mijn man heeft in 2000 een ernstig auto-ongeluk gehad. Dat heeft voor heel veel stress gezorgd periode heeft geleid dat we onze problemen altijd bespreekbaar maken. Dat heeft zeker geholpen toen Nicoline ziek werd. We hadden zoiets van: hier komen we ook wel weer doorheen. Het maakt ons gezin sterker. Omdat Nicoline zo ziek is, hebben de gesprekken die zij voert meer impact. Ze voelt zich vrijer om dingen te zeggen. Daardoor werkt het bijna therapeutisch. Het feit dat zij zo in het leven staat heeft ons in ieder geval heel erg geholpen. Daardoor blijven wij overeind.

Iedereen gaat anders om met haar ziekte. Ik ben heel realistisch. Toen wij in het begin hoorden dat er geen genezing mogelijk was, heb ik dat geaccepteerd, maar hoop op een wonder blijft er altijd. Ik houd me vervolgens bezig met de mogelijkheden voor medische begeleiding, voor euthanasie, dat soort dingen. Mijn man wil daar absoluut niets van weten. Hij werd in het begin zelfs boos. Hij is altijd op zoek naar alternatieve geneeswijzen. Hij wil niet opgeven. Dat is best lastig. Inmiddels hebben we een vorm gevonden, waarbij we de ziekte tóch benoemen. Mijn man beseft dat de ziekte niet te genezen is, maar hij zal zijn uiterste best doen om het proces zoveel mogelijk te vertragen en daar is ruimte voor.

We hebben nog twee dochters, een tweeling. Die hebben het heel moeilijk met hun oudere zus, maar omdat Nicoline zo positief in het leven staat en zij geen doodzieke zus zien, realiseren ze zich niet altijd hoe ernstig de situatie is. Voor mij was het heel lastig toen ze bezig was met Alpe d’HuZes. Ze was toen zó ziek. Toen zag ik: dit gaat de ziekte met haar doen.’

Puur verdriet

‘Na het ongeluk van mijn man heb ik cursussen gevolgd. Die hebben mij geleerd om na te denken over vragen als: wie ben ik? Hoe ga ik met mijn problemen om? Waarom doe ik iets zus of zo? Ik ben een boerendochter. Ik ben heel nuchter. De dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Het is zoals het is. Je kunt wel woedend worden, maar dat heeft totaal geen zin. Ik heb bij Slachtofferhulp gewerkt, ik weet dat opstandigheid soms hoort bij het verwerkingsproces. Maar ik heb zelf nooit woede gevoeld, alleen verdriet, puur verdriet. Het stroomt, maar dat laat ik toe. Ik heb geleerd om mijn emoties te tonen. Voor mij werkt dat het beste. Ik heb veel steun van mijn leesclub. We kennen elkaar al dertig jaar. Met hen kan ik enorm goed praten.’

Wilskracht

‘We hebben het wel eens over haar begrafenis gehad. Ik vroeg wat ze dan graag zou willen. Ze wilde een boek waarin iedereen wat schrijft en mooie herinneringen ophaalt. Ik dacht: waarom wachten tot haar begrafenis? Ik heb dat boek voor haar 35e verjaardag gemaakt. Het is fantastisch wat daar allemaal in beschreven staat en dat ze dat nog zelf heeft kunnen lezen.

We denken altijd maar dat we nog zoveel jaren hebben, waardoor we zoveel tijd vermorsen. Als je weet dat je niet lang meer te leven hebt, ga je waarschijnlijk beter nadenken over wat je nog met je leven wilt doen. Alles wordt in een korte tijd samengebald. Dat leidt volgens mij tot enorme wilskracht. Nicoline heeft dat heel sterk. Als zij denkt: dit of dat zou ik nog graag willen doen, dan regelt ze dat direct. Ik probeer daar lering uit te trekken en bewuster met mijn tijd om te gaan, maar dat voornemen is slechts van korte duur. Ik vergelijk het maar met autorijden. Kort na het eerste moment waarop je bijna een ongeluk krijgt, neem je jezelf voor om veel zorgvuldiger te gaan rijden. Maar dat houd je maar eventjes vol, daarna val je weer terug in je normale rijstijl. Maar dat hoort bij het leven. Je moet in het nu leven en niet stilstaan bij de eindigheid. Dat geeft rust.’

 Moeder van Nicoline

---

Lees meer over het thema: uitgezaaide borstkanker